Sloppenwijk en heiligdom


En opnieuw schrijf ik vanuit Chennai, vroeger Madras genoemd. Maar sinds vorige week maandag ben ik wel in een ander stadsdeel terechtgekomen in een huis waar ik in slaap val tussen kinderstemmen en wakker word van kinderstemmen. Ik verblijf in Nesakkaram. In dit huis wonen drie broeders, twee Duitse vrijwilligers, de kokkin en haar kleindochter. Én zo’n dertig jongens: wezen, zakkenrollers en zeer arme kinderen. Zij wonen op de tweede en derde verdieping van dit huis. De broeders en vrijwilligers wonen op de eerste verdieping en op de begane grond is het kantoor gevestigd.

De opvang van deze jongens is niet het enige wat hier gebeurd. Nesakkaram en het buiten de stad gelegen filiaal Nesavanam maken deel uit van het grotere Nesakkaram-SEEDS. SEEDS staat voor Street Elfins Education and Development Society, wat vertaald zoiets betekent als: Stichting voor Educatie en Ontwikkeling van Straatkinderen.
De afgelopen week kon ik bij diverse projecten die er vanuit hier gecoördineerd worden meekijken en meedoen. Ook de komende week staat nog helemaal in het teken van de zeer arme kinderen in deze miljoenenstad.

Maar dinsdag en woensdag waren we kinderloos, omdat de jongens -indien mogelijk- naar huis waren óf naar Nesavanam waar meer speelruimte is, vanwege het Divali-feest. Divali is een lichtfeest vanuit de hindoe-traditie, maar het wordt door vrijwel alle Indiërs gevierd. Ook door christenen, want Christus zegt immers: “Ik ben het licht voor de wereld.” (Johannes 8: 12). Dat gaf ons broeders en Dominik en Janina, de Duitse vrijwilligers, ruim de gelegenheid om als volwassenen te feesten op dinsdagavond. En het bleef nog lang gezellig in Huize Nesakkaram…

Donderdag kwamen de eerste ‘boys’ weer terug. Zij zijn heel aanhankelijk richting vooral broeder Joseph, de ‘director’, maar ook naar de vrijwilligers en ook richting mij. Op meerdere momenten op de dag staan er zo twee of drie jongens met je te knuffelen. Dat heeft volgens mij ermee te maken dat ze echt gelukkig zijn op de manier waarop ze hier kunnen leven, maar het is misschien ook wel een compensatie zoeken voor wat ze tekort gekomen zijn. Daarmee lijkt het ook, vergeef me dat ik op mijn professionele stoel ga zitten, een uiting van het ontbreken van een gezonde hechting.
De insteek hier is vooral het geven van de liefde die de jongens eerder misgelopen zijn, zonder er iets voor terug te verwachten. Volgens Joseph: “Dat hun liefde misschien vluchtig is of niet helemaal gemeend, of dat zij meer houden van een van de anderen hier dan van mij, maakt mijn liefde voor hen niet minder. Het enige dat ík kan geven is míjn liefde. Op de liefde van een ander heb ik geen invloed.”

In verband met het Divali-feest hebben we op woensdag- en donderdagavond vuurwerk afgestoken. Helaas voor mijn oren waren het bijzonder harde knallen. Maar vooral donderdagavond was heel mooi, omdat we toen konden genieten van het plezier dat de jongens in de knallen hadden.

foto: Dominik
 De afgelopen week heb ik ook een aantal plekken bezocht die in het teken staan van het leven van de apostel Thomas in India. Volgens overlevering trok deze apostel na de opstanding van Jezus naar het oosten, waarbij hij rondtrok in het zuiden van India. In het zuidwesten van India zijn nog de zogenaamde Thomaschristenen te vinden. Hier in het zuidoosten is Thomas gemarteld en gedood. In de kathedraal, waar zijn oorspronkelijke graf zich bevind, werd ik me ervan bewust dat het wel heel bijzonder is, dat het christendom zich in die eerste eeuw zo snel en ver over de wereld heeft verspreid.
De Indiërs zijn trots op ‘hun’ apostel en over de grafkerk: het is immers, naast de Sint-Pieter in Rome en de grafkerk in Santiago de Compostella, een van de drie kerken die op het graf van een apostel gebouwd zijn.
Behalve de kathedraal bezocht ik ook Little Mount, waar een grot met een bron is waar Thomas zich verborgen hield, en Mount St. Thome, waar hij gedood werd. Ook vanuit niet-religieus oogpunt is de laatstgenoemde heuvel een bijzondere plek vanwege het schitterende uitzicht over de stad.


Al schrijvend realiseer ik me dat ik deze week zóveel te vertellen heb. Want ik heb ook kinderen en gezinnen in sloppenwijken bezocht, een dagje uit gehad met alle broeders van Chennai waarbij ik lekker roodverbrand ben, een bijzonder trainingsprogramma voor kinderen uit de sloppenwijken bijgewoond en nog zoveel meer…

Een aantal dingen hiervan zal ik in mijn volgende blog wat meer uitwerken. Voor nu houd ik het hierbij.

Reacties

  1. Indrukwekkend en wat een zegen dat je liefde hebt om deze kinderen te kunnen geven. Zegen gewenst voor de rest van je reis.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Jan, heel fijn dat jij je indrukken opnieuw met ons hebt willen delen!

    DM DV

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts